რუსული პროპაგანდის ფაბრიკაციები (ნაწილი 2)

გამოსახულება 1-ზე ის ფაბრიკაციაა მოცემული, რომელიც რუსეთის თავდაცვის სამინისტრომ გაავრცელა. რუსული ნარატივის თანახმად, თავდაცვის უწყებამ „უტყუარი“ მტკიცებულება მოიპოვა ამერიკის შეერთებული შტატების საბრძოლო ოპერაციის შესახებ. აღნიშნული სამხედრო ინტერვენციის მიზანს სირიის სამთავრობო ძალების განადაგურება და ისლამური სახელმწიფოს მებრძოლთათვის კორიდორის შექმნა წარმოადგენდა. სინამდვილეში, წარმოდგენილი კადრები მობილური თამაშის, AC-130 Gunshot Stimulator-ის პრომო ვიდეო აღმოჩნდა.

გამოსახულება 2-ზე ის მეტა-ნარატივია, რომელიც „კრემლმა“ ყირიმის რეფერენდუმის წინ, ბანერებზე გამოიყენა. ერთი მხრივ, ნაცისტური სიმბოლიკა, რომელიც „არასწორი“ არჩევანის შემთხვევაში, ყირიმის მომავალთან იქნებოდა ასოცირებული, მეორე მხრივ – რუსეთის ფედერაციის დროშა.

კიდევ ერთი ტყუილი, რომელიც რუსულმა პროპაგანდამ გაავრცელა, უკრაინას ეხება. სახელმწიფო საკუთრებაში მყოფმა ტელევიზიამ (Россия 1) რეპორტაჟი მოამზადა –  სიუჟეტში საუბარი იყო პარტია „სვობოდას“ ინიციატივაზე, რომელიც უკრაინულ გრივნაზე ადოლფ ჰიტლერის გამოსახულებას გულისხმობდა. სინამდვილეში, არც აღნიშნული პარტიის არცერთ წევრს და არც არავის უკრაინული პოლიტიკური სპექტრიდან მსგავსი მოსაზრება არ გამოუთქვამს.

რუსულ-თურქული პოლიტიკური დაპირისპირების ყველაზე მწვავე ეტაპზე, 2015 წლის ნოემბერში რუსულმა Life.ru-მ ინფორმაცია გაავრცელა, რომლის თანახმადაც, თურქეთის პრეზიდენტის შვილი, ბილალ ერდოღანი ისლამური სახელმწიფოს მაღალჩინოსნებთან მართავდა ბიზნეს შეხვედრებს. სინამდვილეში, მე-5 გამოსახულებაზე მოცემული ფოტო რესტორან „ჯიგერის“ მფლობელებთანაა გადაღებული (სხვათა შორის, აღნიშნული კვებითი ობიექტის დამფუძნებლები ყველა ცნობად სახესთან ერთად იღებენ მსგავს ფოტოებს). 

შედეგად, კრემლმა არამხოლოდ რუსეთის მოსახლეობის ინდოქტრინაცია, არამედ დასავლურ სახელმწიფოეშიც კი პოლიტიკური ბზარების გაჩენა მოახერხა. რიგ შემთხვევაში, ეს ევროსკეპტიციზმის ზრდით, უკრაინაში მიმდინარე მოვლენებისადმი გულგრილი დამოკიდებულებითა და ცალკეული საზოგადოებების ნეიტრალური პოზიციით ვლინდება. იოზეფ გებელსის პრინციპი კი – რაც უფრო მწარე და დაუჯერებელია ტყუილი, მით მეტია დაჯერების შანსი – 21-ე საუკუნეშიც არ კარგავს პრაქტიკულ აქტუალობას.  

გრიგოლ ჯულუხიძე

საგარეო პოლიტიკის საბჭოს დირექტორი

სტატიაში გამოთქმული მოსაზრებები ეკუთვნის ავტორს და არ წარმოადგენს არც პოლონეთის საელჩოს და არც პოლონეთის საგარეო საქმეთა სამინისტროს ხედვებს.